Płyty chodnikowe i kostka brukowa znajdują zastosowanie w różnych obiektach – drogach, podjazdach, parkingach, ścieżkach pieszych/rowerowych itp. Niestety bardzo często kostka brukowa na takich terenach jest krótkotrwała, szybko się rozpada, staje się niestabilna i niszczeje. Powodem tego jest zła konstruktywna. Widząc ten problem, specjaliści z firmy Brukarskiej Radom, Grójec wymyślili rozwiązanie pozwalające zainstalować tańszą, bardziej zaawansowaną i trwalszą podstawę pod nakładki, aby utrzymać je na równym poziomie przez długi czas.
Sedno problemu
Nie wszyscy projektanci rozściełaczy zdają sobie sprawę, że obciążenia ludzi i maszyn mają wpływ na dolne warstwy gleby, a nie na górne warstwy nawierzchni. Dlatego tak ważne jest zapewnienie odpowiedniej nośności warstw gruntu, nie tylko dla obciążeń rozpraszanych z warstw wierzchnich, ale również dla skoncentrowanego oddziaływania samochodów lub innych pojazdów i ludzi, które są główną przyczyną spulchniania, zgniecenia, osady różnicowe, koleiny i inne uszkodzenia nawierzchni. Przy układaniu podbudowy chodnika w zwykły sposób, pomimo dobrze zagęszczonych warstw tłucznia czy żwiru, nie zapewniają one równości podłoża i rozłożenia obciążeń na dolne warstwy z powodu nieznanej wody lub innych oddziaływań.
Zasady układania wszystkich powłok są mniej więcej podobne. Na istniejący grunt lub podłoże skalne układa się warstwy mrozoodpornej gleby, gruzu i żwiru, asfaltu lub betonu brukowego lub brukowego.
Testy wykazały, że po 4000 przejazdów ciężkich maszyn budowlanych na nieustabilizowanym podłożu pojawia się 10 000 głębokich kolein i tylko kwestią czasu jest, zanim istniejąca powierzchnia stanie się bezużyteczna z powodu wpływów atmosferycznych i ruchu drogowego.
Dwuosiowe lub jednoosiowe wzmacniające geosiatki polimerowe pojawiły się po raz pierwszy (tj. około 3 dekady temu). Jednak z biegiem czasu główne wady tego rodzaju geosiatek stały się oczywiste:
- Rozkład obciążeń tylko w dwóch kierunkach nie pozwala na stabilizację podłoża. Mała sztywność promieniowa sieci dwuosiowej wskazuje na to, że obciążenia nie są odpowiednio przenoszone na grunt, czyli nie są szeroko rozłożone na dużej powierzchni, co nie zmniejsza wpływu na grunt.
- Mała wysokość filamentu nie zapewnia adhezji geokraty i materiału wypełniającego, a tym samym całościowego efektu jej stabilizacji.
- Połączenie klejone lub plecione ma gorsze właściwości wytrzymałościowe i przenoszenia obciążeń pomiędzy włóknami (wskaźnik sprawności połączenia) w porównaniu z wytłaczaniem.
Ze względu na powyższe właściwości tradycyjne dwuosiowe zbrojenie geosiatką nie jest preferowaną metodą. Nie stabilizuje gruntu, a jedynie działa jak zwykła napięta membrana. Takie działanie geokraty jest nie tylko bardziej podatne na słabą przyczepność do gruntu lub wady zakotwienia (jest to konieczne w przypadku stosowania geosiatek dwuosiowych na krawędziach sieci), ale inwestycja nie jest tak wydajna jak w przypadku bardziej nowoczesne produkty.
Podsumowując zalety geokraty trójosiowej w porównaniu z gruntem całkowicie niestabilizowanym lub zbrojoną standardową, staromodną geokratą dwuosiową, można zauważyć, że:
- Sześciokątna geosiatka z unikalnie ukierunkowanymi splotami ma właściwość przejmowania części samego obciążenia i rozprowadzania drugiej w równych częściach na dużej powierzchni w różnych kierunkach. Dzięki tej właściwości w gruncie nie tworzą się zatłoczone obszary, co zmniejsza do minimum ryzyko deformacji podłoża, nawet przy dużym natężeniu ruchu i obciążeniu hamowania.
- Unikalny kształt włókna zapewnia lepszą interakcję gruntu wypełniającego z geokratą, a integralność złącza pozwala warstwie geokraty równomiernie „rozkładać” obciążenia na całej swojej powierzchni.
- Dzięki zastosowaniu jednej warstwy georusztu stabilizującego trójosiowego, żywotność podłoża można wydłużyć nawet 14-krotnie, a także znacznie poprawić jego wskaźniki wytrzymałościowe: nośność, odkształcalność, jednorodność właściwości w różnych kierunkach, zmniejsza się prawdopodobieństwo powstawania kolein .
- Geosiatka trójosiowa z warstwą tłucznia lub żwiru pozwala na zmniejszenie łącznej grubości tych warstw o 10 centymetrów lub więcej przy zachowaniu lub nawet poprawie właściwości podłoża.